We zouden gaan vliegen vanaf Taosmina. Helaas bleek onze info niet te kloppen. Het vliegtuig was veel duurder dan verwacht, en zou ons bovendien niet naar de gewenste bestemming brengen. Toen toch maar weer een taxi-brousse genomen. Al wisten we niet of deze ons wel naar ons gewenste eindpunt zou leiden.
De eerste dag belandde we in soanierana ivongo. Daar houd de weg op. Je kunt de boot nemen naar Ile st Marie, maar een taxibrousse ging er niet vanaf S-Ivongo. Na even zoeken vonden we wel een vrachtwagen die ons naar Antanambe kon brengen. Dat was iig en route!
Met enige malagassische vertraging gingen we op weg. Een reis met 5 rivieren die per pontje over gestoken moesten worden. Achter in de vrachtwagen was het gezellig: 15 volwassenen, 3 kleine kinderen en 27 balen rijst.
Arjen houdt zich vast: een hand naast hem, een hand boven zich. Hij schudt heen en weer in het ritme van de kuilen. Bij elke hobbel zitten we anders gerangschikt. Het wachten is op een goede hobbel in de hoop erna meer ruimte te hebben. Het tegendeel is waar.
We kijken achteruit en zien het landschap veranderen. We rijden over zandstrand, links de zee, rechts een rij palmbomen. Langzaamaan zien we van onder uit de huif van de camion de sterren in de donkerblauwe avondlucht prikken. De malagassi leggen hun hoofd op iemands schouder en slapen. Ik snap niet hoe dat kan.
De enige houvast die we hebben zijn de kilometerpaaltjes aan de kant van de weg. maar die tellen tergend langzaam af. Bovendien zijn ze in het licht van het enige werkende achterlicht nauwelijks te lezen.
01:00 uur 's nachts stoppen we. Eindpunt van deze tweede reisdag. De vrachtwagenchauffeur regelt voor ons een hotelkamer. Zonder WC, en in het donker lukt het niet om iets te vinden. Dan maar plassen op het strand. De volgende dag blijkt het "strand" echer een pleintje midden in het dorpje te zijn.
Antanambe is klein, en er geen vervoer verder. We besluiten te voet te gaan. Na 3 kilometer zijn we een uur verder. Doorweekt van de regen en van het zweet. Dat geeft niet, maar het is wel erg.
De regenbuien worden afgewisseld met uren zon, zodat we ook weer op kunnen drogen. We vinden in een mini-dorpje een hutje met koffie en brood: met een volle maag en een droge broek voelen we ons optimisme groeien. Misschien halen we Mananara nog wel!
Lunchen doen we op een verlaten strandje. Eerst zwemmen, dan noodles koken, en dan rijdt ineens de eerste auto langs. Het is ons inmiddels duidelijk dat we lopend Mananara niet zullen bereiken en de hoop op een lift wordt groter.
Na 2 uur lopen, 3 passerende vrachtwagens en wat privé auto's later wordt het wat irritant dat we nog geen lift hebben gekregen. Het einde van de dag nadert en we maken ons in gedachten op voor de eerste nacht wildkamperen. Dan stopt er een auto en mogen we toch mee. Wij blij, de overige passagiers wat minder blij. De wagen is overvol en de weg is het slechtste van wat we tot dan toe gezien hebben. We moeten ons goed vasthouden om aan boord te blijven. We zijn gebroken, letterlijk en figuurlijk. Maar na 2 hobbelige uren zijn we er: Mananara! ons voorlopige eindpunt.
